Address by Hon. Mangala Samaraweera, Foreign Minister of Sri Lanka
6th World Congress Against the Death Penalty
Oslo, 22 June 2016
Despite its widespread use, for millennia the death penalty has caused lingering societal discomfort and unease. Fairly early on in history many enlightened leaders have found the death penalty degrading of human dignity. For example, in ancient Sri Lanka a number of kings - influenced by the Buddha’s teaching - abolished the death penalty. In fact, for much of the first, third, fourth and thirteenth centuries the death penalty was not employed in Sri Lanka.
This may help explain why for nearly a century there has been a consensus among the legislative leadership of my country that the death penalty ought to be abolished. This consensus was based both on moral grounds and on the ineffectiveness of the death penalty as a deterrent. As far back as 1928 the Ceylon Legislative Assembly voted 19 to seven in favour of a resolution on abolishing the death penalty, which was moved by D.S. Senanayake, who became the first Prime Minister of Ceylon and founder of the United National Party - one of Sri Lanka’s two main political parties. In the end, abolition was only thwarted by the high-handedness of the colonial authorities of the time.
In 1956, a few years after Independence, my father, then the Parliamentary Secretary for Justice, proposed a bill ending capital punishment which was supported by S.W.R.D. Bandaranaike, the Prime Minister and founder of the Sri Lanka Freedom Party - our island’s other main political party. The bill passed but tragically the death penalty was resumed a few years later as result of Mr. Bandaranaike’s assassination until a de facto moratorium was instituted in 1976.
I daresay that even today the vast majority of my colleagues in Parliament find the death penalty morally repugnant and are aware of its inefficaciousness. However, as they fear the knee-jerk reaction of uninformed public opinion they have proved unwilling to take the courageous step the Government took in 1956. I believe that this fear is true not only of legislators and jurors in Sri Lanka, but of other Asian states where the death penalty is yet to be abolished.
Therefore, the common challenge facing us today is persuading our respective people and perhaps even more importantly having the collective courage to lead by acting.
However, changing public opinion is a time consuming and resource intensive process. And the evidence points out that, despite persistent advocacy, public opinion on the subject of the death penalty is relatively static in many countries. Therefore, overcoming this key challenge requires an act of political courage. Studies have shown that when people are asked to sit in mock judgement, rather than simply answer survey questions, no more than 30 percent of people support the death penalty, even in the most serious of cases. In France, although public opinion was overwhelmingly in favour of the death penalty in 1981, its abolition decided by the then President of France led to a change of public opinion. It is clear that the debate resulting from the process of abolishing the death penalty and the lack of change in crime rates after the death penalty has been abolished allays the public’s fears. As a result there have been very, very few cases of reversal once the death penalty is abolished.
Momentum is slowly building in Asia, where more executions take place than the rest of the world combined. In South-East Asia the number of executions has declined significantly, in South Asia there have been both short and long de facto moratoria. In 2007, twenty four Asian states voted against the UN Resolution on a Death Penalty Moratorium, in 2014 that number had declined to 18. There is further good news: Sri Lanka’s Minister of Justice, who will also be addressing a session at this Conference, has informed Parliament that Sri Lanka will return to its traditional position of voting in favour of this resolution as it did in 2007, 2008 and 2010 and, more importantly, continuing the four decades long de facto moratorium.
Allow me to conclude by saying that abolishing the death penalty requires persuasion and resolve but above all it requires leadership - the collective leadership of legislators, activists, editors, academics and jurors. As momentum towards critical mass develops, I am confident that the coming years will see the death of the death penalty in our region.
Text in Sinhala (Word Doc) (PDF)
විදේශ අමාත්‍ය මංගල සමරවීර මහතා, මරණීය දණ්ඩනයට එරෙහි හයවැනි ලෝක සමුළුවේ කළ ආරම්භක දේශනය
බහුල වශයෙන් භාවිතයට ගැනුණද, මරණීය දණ්ඩනය ශතවර්ෂ ගණනාවක් මුළුල්ලේ දිගුකාලීන සමාජයීය ගැටළු මෙන්ම අසහනකාරී තත්ත්වයන් ඇතිකිරීමට හේතු වී ඇත. ඈත අතීතයේ පවා, කීර්තිමත් නායකයින් බොහො දෙනෙකු විසින් මරණීය දණ්ඩනය මානුෂීය අභිමානය කෙලෙසීමක් ලෙස හඳුනාගෙන ඇත. නිදසුනක් ලෙස, අතීත ශ්‍රී ලාංකික රජවරුන් බෞද්ධ ඉගැන්වීම අනුව යමින් මරණ දඬුවම අහෝසි කිරීමට පියවර ගෙන ඇත. හුදෙක්, පළමු, තෙවැනි, සිව්වැනි මෙන්ම දහතුන්වැනි සියවස් හි දී පවා ශ්‍රී ලංකාව තුළ මරණීය දඬුවම ක්‍රියාත්මක කොට නොමැත.
ශත වර්ෂයකට ආසන්න කාලයක් මුළුල්ලේ අපේ රටේ නීති සම්පාදකයින් අතර මරණීය දණ්ඩනය අවලංගු කළ යුතුයි යන ඒකමතික අදහස මර්ධනය වීමට ඉහත කාරණය හේතුවන්නට ඇතැයි සැළකිය හැකිය. මෙම ඒකමතිකභාවය මූලික වශයෙන් සදාචාරාත්මක කරුණු මත මෙන්ම නිවාරකයක් ලෙස මරණ දඬුවම ක්‍රියාත්මක කිරීමේ හරසුන්භාවය මත ද පදනම් විය. ලංකාවේ ප්‍රථම අග්‍රාමාත්‍ය මෙන්ම රටේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙකෙන් එකක් වන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පුරෝගාමියා වූ ඩී.එස්. සේනානායක මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් 1928 තරම් අතීතයේ රැස් වූ ලංකා ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ දී මරණීය දණ්ඩනය අහෝසි කිරීම් වෙනුවෙන් වූ යෝජනාවලියක් 19 කට 7ක් වශයෙන් වැඩි ඡන්දයෙන් සම්මත විය. එහෙත් යටත් විජිත පාලකයන්ගේ බලපුළුවන්කාරකම් හමුවේ එම අවලංගු කිරීමේ යෝජනාව නිෂ්ප්‍රභා කෙරිණි.
නිදහසින් වසර කිහිපයකට පසු, 1956 දී එවකට අධිකරණ කටයුතු පිළිබද පාර්ලිමේන්තු ලේකම් ලෙස කටයුතු කළ මාගේ පියා, එවකට ශ්‍රී ලංකාවේ වූත් අග්‍රාමාත්‍ය දිවයිනේ අනෙක් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂය වූ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පුරෝගාමියා වූත්, එස්.ඩබ්.ආර්.ඩී. බණ්ඩාරනායක මැතිතුමාගේ සහයෝගය ඇතිව මරණ දඩුවම අහෝසි කිරීම සදහා පනතක් යෝජනා කළේය. මෙම පනත සම්මත වූ නමුදු ඊට වසර කිහිපයකට පසු බණ්ඩාරනායක මහතා ඝාතනය වීමත් සමග යළි ක්‍රියාත්මක වූ මරණීය දණ්ඩනය යළි ක්‍රියාත්මක වූ අතර, 1976 දී එය තාවකාලිකව අත්හිටුවීමට කටයුතු කෙරිණි.
වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිටින මාගේ මිත්‍රයින් බහුතරයකගේ ද මතය වන්නේ මරණීය දණ්ඩනය සදාචාරාත්මක වශයෙන් අනනුරූපි බවත් එය අසාර්ථක බවත්ය. කෙසේ වෙතත්, කරුණු කාරණා නිසි ආකාරයෙන් නොදත් මහජනයාගේ විරෝධය හමුවේ, 1956 දී ආණ්ඩුව ගත් දැඩි පිළිවෙත ඉදිරියට ගෙන යාමට ඔවුන් අපොහොසත් වී ඇත. ඒ සදහා ඔවුන් දක්වන බිය ශ්‍රී ලාංකික නීතිසම්පාදකයින්ට හෝ ජූරි සභිකයින්ට පමණක් සීමා වූවක් නොව මරණීය දණ්ඩනය මෙතෙක් අවලංගුකොට නොමැති අනෙකුත් ආසියානු රටවලට ද පොදු වූ කාරණයක් බව මාගේ විශ්වාසයයි.
ඒ අනුව, අද අප මුහුණ දී ඇති පොදු අභියෝගය වන්නේ අපගේ ජනතාවට එය ඒත්තු ගැන්වීමයි. ඇතැම්විට වඩාත් වැදගත් විය හැක්කේ ඒ සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියාකාරී වෙමින් ඊට නායකත්වය ලබාදීමට සාමුහික ධෛර්යයක් තිබීමයි.
කෙසේ වුවද, මහජන මතය වෙනස් කිරීම කාලය ගත වන හා සම්පත් වැයවන ක්‍රියාවලියකි. එමෙන්ම, දිගින් දිගටම ඒ පිළිබඳ සාකච්ඡා පැවතුන ද, බොහෝ රටවල මරණීය දණ්ඩනය යන මාතෘකාව සම්බන්ධයෙන් වූ මහජන මතය සාපේක්ෂව වෙනස් කළ නොහැකි තත්ත්වයක පවතින බව සාක්ෂි මගින් පෙනී යයි. එහෙයින් මෙම ප්‍රධාන අභියෝගය ජය ගැනීම සඳහා දේශපාලනික මැදිහත්වීමක් අවශ්‍යය. සමීක්ෂණයක ආකාරයෙන් පුද්ගලයන් වෙත ප්‍රශ්න ඉදිරිපත් කර පිළිතුරු ලබා ගැනීමේ දී මෙන් නොව පුද්ගලයන්ට ආදේශක නඩු විභාගයකට සහභාගීවීමට අවස්ථාව ලබා දුන් විට, ඉතා බරපතළ සිද්ධිවල දී පවා මරණීය දණ්ඩනයට සහාය පළකළ පිරිස 30% ක් වත් නොවන බව අධ්‍යයනවලින් හෙළි වී ඇත. 1981 දී ප්‍රංශයේ දී මරණීය දණ්ඩනයට පක්ෂව අති විශාල මහජන මතයක් ගොඩනැගී තිබුණද, එකළ ප්‍රංශ ජනපති විසින් මරණීය දණ්ඩනය අහෝසි කිරීමට ගත් තීරණය හේතුවෙන් මහජන මතයේ ද වෙනස්වීමක් සිදුවිය. මරණීය දණ්ඩනය අහෝසි කිරීමේ ක්‍රියාවලිය හේතුකොට ගෙන පැනනගින තර්කයන් හා මරණ දඬුවම අහෝසි කිරීමෙන් පසුව ද අපරාධ ප්‍රමාණයේ වෙනසක් සිදු නොවීම මගින් ජනතාව තුළ පවතින සැක බිය අඩුවන බව පැහැදිලි කරුණකි. ඒ අනුව, මරණීය දණ්ඩනය අහෝසි කිරීමෙන් පසුව ද පරිවර්තනයට ලක් වූ සිද්ධීන් ඇත්තේ ඉතාමත් අල්ප වශයෙනි.
සෙසු ලෝකය හා සසඳන කළ, මරණීය දණ්ඩනය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ වැඩි ප්‍රවණතාවක් ආසියාව තුළ ක්‍රමයෙන් ගොඩනැගෙමින් පවතී. ගිණිකොන දිග ආසියාව තුළ මරණීය දණ්ඩනය ක්‍රියාත්මකකළ අවස්ථා ගණන සැළකිය යුතු ලෙස අඩු වී ඇති අතර, දකුණු ආසියාව තුළ මරණ දඬුවම කෙටි කාලීන හා දිගු කාලීන තාවකාලික වශයෙන් අත්හිටුවීමකට ලක්කොට ඇත.
2007 දී, ආසියානු රටවල් 24ක් මරණ දඬුවම අත්හිටුවීම පිළිබඳ එක්සත් ජාතීන්ගේ යෝජනාවලියට විරුද්ධව ඡන්දය ප්‍රකාශ කළ අතර, 2014 දී එම සංඛ්‍යාව 18 දක්වා අව ප්‍රමාණය විය. තවත් හොඳ ප්‍රවෘත්තියක් ද තිබේ. එනම්, මෙම සමුළුවේ දී සැසියක් ඇමතීමට නියමිත ශ්‍රී ලංකාවේ අධිකරණ අමාත්‍යවරයා, 2007, 2008 හා 2010 වර්ෂවලදී සිදු කළ පරිදි ශ්‍රි ලංකාව මෙම යෝජනාවලියට පක්ෂව ඡන්දය ලබාදීමේ සාම්ප්‍රදායික ස්ථාවරයට නැවතත් ඵළඹෙන බවත්, දශක හතරක් මුළුල්ලේ ක්‍රියාත්මක කළ පරිදි මරණ දඩුවම තත්වාකාරයෙන් අත්හිටුවීමේ ක්‍රියාමාර්ගය ඉදිරියටත් අනුගමනය කරන බවත් පාර්ලිමේන්තුව වෙත දැනුම් දී තිබීමයි.
මරණීය දණ්ඩනය අහෝසි කිරීම සඳහා ජනතාවට ඒත්තු ගැන්වීම හා නොසැලෙන අධිෂ්ඨානය අවශ්‍ය බවත්, ඒ සියල්ලටම වඩා නීති සම්පාදකයන්ගේ, ක්‍රියාකාරීන්ගේ, සංස්කාරකවරුන්ගේ, අධ්‍යාපනවේදීන්ගේ හා ජූරි සභිකයන්ගේ සාමුහික නායකත්වය අවශ්‍ය බවත් පවසමින් මම මේ කථාව අවසන් කරමි. ප්‍රගතිශීලි මහජන මතයක් ගොඩනැගීමත් සමග, ඉදිරි වර්ෂවලදී අපගේ කලාපය තුළ ද මරණීය දණ්ඩනයේ අවසානයක් දකින්නට ලැබෙනු ඇතැයි මාගේ විශ්වාසයයි.
Text in Tamil (Word Doc) (PDF)
மரணதண்டனைக்கு எதிரான ஆறாவது உலக காங்கிரஸ் மாநாட்டில் வெளிநாட்டு அலுவல்கள் அமைச்சராகிய மங்கள சமரவீர அவர்களினால் ஆற்றப்பட்ட ஆரம்ப உரை
ஆயிரம் ஆண்டுகளாக மரணதண்டனை பரந்த அளவில் மேற்கொள்ளப்பட்டபோதிலும் அது சமூக ரீதியாக அசௌகரியத்தையும் மனச்சந்தோஷமின்மையையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. வரலாற்றில் நியாயமான காலத்திற்கு முன்னரே அநேக விவேகமுள்ள தலைவர்கள் மரணதண்டனை என்பதை மனிதத்தன்மையை இழிவுபடுத்தும் செயல் எனக் கண்டுள்ளனர். உதாரணமாக பண்டைய காலத்திய இலங்கையில் அநேக அரசர்கள் புத்தருடைய போதனைகளினால் கவரப்பட்டுள்ள நிலையில் மரண தண்டனையை ஒழித்துள்ளனர். உண்மையிலேயே முதலாம், மூன்றாம், நான்காம் மற்றும் பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டுகளில் மரணதண்டனையானது இலங்கையில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
இது ஏறத்தாழ ஓர் நூற்றாண்டுக் காலத்தில் எனது நாட்டின் சட்டவாக்கத்துறையின் தலைமைத்துவங்களுக்கிடையே மரண தண்டனை ஒழிக்கப்படவேண்டுமென்ற ஏகோபித்த உணர்வு நிலவியது என்பதை விளக்குவதற்கு உதவலாம். இந்த ஏகோபித்த உணர்வானது தர்ம அடிப்;படை மற்றும் ஓர் ஒழிப்புக்கருவி என்றரீதியில் அதன் விளைவின்மை ஆகிய இரண்டுவிடயங்களையும் அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும். 1928 ஆம் ஆண்டளவில் இலங்கை சட்டப்பேரவையில் இலங்கையின் முதலாவது பிரதம அமைச்சரும் இலங்கையின் இரண்டு பிரதான கட்சிகளில் ஒன்றாகிய ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் தாபகருமாகிய டி.எஸ். சேனநாயக்காவினால் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட மரண தண்டனை ஒழிப்பு பற்றிய தீர்மானத்திற்கு ஆதரவாக 19 உறுப்பினர்களும் அதற்கு எதிராக 7 உறுப்பினர்களும் வாக்களித்துள்ளனர். முடிவில் இது அக்காலப்பகுதியில் காலனித்துவ அதிகாரபீடங்களின் அடக்குமுறையினால் தோற்கடிக்கப்பட்டது.
சுதந்திரம் கிடைக்கப்பெற்று சில ஆண்டுகளின் பின்னர் 1956 ஆம் ஆண்டில் நீதி அமைச்சின் பாராளுமன்றச் செயலாளராகவிருந்த எனது தந்தையார் எமது நாட்டின் மற்றைய பிரதான அரசியல் கட்சியாகிய இலங்கை சுதந்திரக் கட்சியின் தாபகரும் பிரதம அமைச்சருமாகிய எஸ.டபிள்யு.ஆர்.டி. பண்டாரநாயக்காவின் ஆதரவுடன் மரண தண்டனையை முடிவுறுத்தும் சட்டமூலமொன்றை முன்மொழிவு செய்திருந்தார். இச்சட்டமூலமானது நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆனால் ஒரு சில ஆண்டுகளின் பின்னர் திரு. பண்டாரநாயக்காவின் படுகொலையின் விளைவாக மரண தண்டனையானது மீளவும் 1976 ஆம் ஆண்டில் நிகழ்நிலை தற்காலிக செயல்நிறுத்தும் நிறுவப்படும் வரை மீளவும் நிறைவேற்றப்பட்டது.
இன்றும் கூட பாராளுமன்றத்தில் உள்ள எனது சகபாடிகளில் பெரும்பான்மையோர் மரண தண்டனை என்பது தர்மரீதியாக வெறுக்கத்தக்கது என்பதையும் அது பயனளிக்காதது என்பதையும் காண்கின்றார்கள் என நான் துணிவுடன் கூறுகின்றேன். எனினும் அவர்கள் தகவல் அளிக்கப்படாத அபிப்பிராயம் பற்றிய தொடை நடுக்க உணர்வு காரணமாக 1956 ஆம் ஆண்டில் அரசாங்கம் எடுத்த துணிகரமான நடவடிக்கையை இன்று எடுத்துக் கொள்வதற்கு விருப்பமற்ற நிலையில் தாங்கள் இருப்பதை நிரூபித்துள்ளனர்;. இந்த பயம் இலங்கையிலுள்ள சட்டம் வரைபவர்களினதும் யூரர்களினதும் விடயத்தில் மட்டுமன்றி மரணதண்டனையானது இன்னும் ஒழிக்கப் படுவதற்குள்ள நிலையிலுள்ள ஆசிய நாடுகளினதும் விடயத்திலும் உண்மையானதாகும்.
எனவே எம்மை எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருக்கும் பொது சவால் என்னிவெனில் எமது அந்தந்த மக்களை செயற்படுவதன் மூலம் முன்னோக்கி வழிநடாத்துவதற்கான கூட்டுத் துணிவைக் கொண்டிருக்குமாறு அவர்களை வற்புறுத்துவதாகும்.
எனினும் மக்களின் அபிப்பிராயத்தை மாற்றுவது நீண்டகாலப் பகுதியை எடுக்கின்றதும் வளவிரிவாக்கத்தைக் கொண்டதுமான ஓர் நடை முறையாகும். அத்துடன் சான்று தொடர்ச்சியான ஆதரவு உரை நடாத்தப்பட்ட போதிலும் மரண தண்டனை என்ற விடயம் பற்றிய மக்களின் அபிப்பிராயம் மாற்றமடையாமல் தேக்க நிலையில் அநேக நாடுகளில் உள்ளது. எனவே இந்த முக்கிய சவாலை வெற்றி கொள்வதற்கு அரசியல் துணிவு வேண்டப்படுகின்றது. போலித் தீர்ப்பு வழங்குவதற்காக அமர்ந்திருக்குமாறு மக்களிடம் கோரிக்கை விடும் போது மரண தண்டனை நிறைவேற்றுவதற்கு மிகவும் பாரதூரமான விடயங்களிலும் கூட ஆதரவாக 30 நூற்று வீதத்திற்கு மேற்படாத மக்களே ஆதரவு வழங்குவர். பிரான்சில் மக்களின் அபிப்பிராயமானது 1981ஆம் ஆண்டில் மிகப்பெரிய அளவில் மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்பபடுவதற்கு சாதகமானதாகவிருந்த போதிலும் அப்போதைய பிரான்சின் சனாதிபதியினால் மரணதண்டனை ஒழிக்கப்படவேண்டுமென எடுக்கப்பட்ட தீர்மானம் மக்களின் தீர்மானத்தில் மாற்றம் ஏற்படுவதற்கு வழிவகுத்துள்ளது. மரணதண்டனையை ஒழிப்பதற்கான நடைமுறையின் பெறுபேறான விவாதமும் மரணதண்டனை ஒழிக்கப்பட்டதன் பின்னர் குற்ற வீதங்களில் மாற்றம் இல்லாமலிருப்பதுவும் மக்களின் பயங்களைக்குறைக்கின்றது. இதன் விளைவாக மரணதண்டனை ஒழிக்கப்பட்டதன் பின்னர் மிகவும் சிறிய எண்ணிக்கையிலேயே குற்றச் செயல்கள் இடம் பெறும்.
தூக்குத் தண்டனை உலகின் மீதிப் பகுதியை விட கூடுதலான அளவில் இடம் பெறுகின்ற ஆசியாவில் வேகமானது மெதுவாக கட்டி எழுப்பப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. தென்கிழக்காசியாவில் தூக்குத் தண்டனைகளின் எண்ணிக்கை கணிசமான அளவில் வீழ்ச்சியடைந்துள்ளதுடன் தெற்காசியாவில் குறுகிய மற்றும் நீண்ட நிகழ்நிலை தற்காலிகச் செயல் நிறுத்தம் இடம்பெற்றுள்ளது. 2007 ஆம் ஆண்டில் இருபத்தி நான்கு ஆசிய நாடுகள் மரண தண்டனையின் தற்காலிகச் செயல் நிறுத்தம் மீதான ஐக்கிய நாடுகள் அமைப்பின் தீர்மானத்திற்கு எதிராக வாக்களித்ததுடன் 2014ஆம் ஆண்டில் இந்த எண்ணிக்கை 18 ஆகக் குறைந்துள்ளது. மேலும் நல்ல செய்திகள் உள்ளன. இந்த மாநாட்டில் உரை நிகழ்த்தவுள்ள இலங்கை நிதி அமைச்சரும் கூட இலங்கையானது 2007ஆம் 2008ஆம் 2010ஆம் ஆண்டுகளில் இத்தீர்மானம் மீது சாதகமான முறையில் வாக்களிப்புச் செய்த அதே பாரம்பரிய நிலைக்கு திரும்பி அத்தீர்மானத்திற்கு சாதகமான முறையில் வாக்களிக்கும் எனவும் இதை விட முக்கியமாக நான்கு தசாப்த காலமாக கடைப்பிடிக்கப்படும் நீண்ட நிகழ்நிலை தற்காலிகச் செயல் நிறுத்தத்தையும் தொடங்குமெனவும் பாராளுமன்றத்தில் தெரிவித்துள்ளார்.
மரண தண்டனையை ஒழித்தல் என்பது வலியுறுத்தலை வேண்டுகின்றதுடன் மற்றும் தீர்மானம் எடுப்பதையும் வேண்டுகின்றது என்பதுடன் எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக அது தலைமைத்துவத்தை வேண்டுகிறது என்பதையும் அதாவது சட்டம் இயற்றுபவர்கள், செயற்பாட்டாளர்கள், பதிப்பாசிரியர்கள், கல்விமான்கள் மற்றும் யூரர்கள் ஆகியோர்களின் தலைமைத்துவத்தை வேண்டுகின்றது என்பதையும் குறிப்பிட்டு எனது உரையை முடிவுறுத்துவதற்கு எனக்கு அனுமதி வழங்குங்கள். நெருக்கடியான திரட்டலுக்கு வேகம் உருவாகிக் கொண்டிருக்கம் நிலையில் வரும் ஆண்டுகள் மரண தண்டனை என்பது பிராந்தியத்தில் மரணித்து விடும் என்பதில் நான் நம்பிக்கை உடையவனாகவிருக்கிறேன்.
