Statement by H.E. Mohan Peiris,
Permanent Representative of Sri Lanka to the United Nations
Friday, 29 January 2021
Mr. Chairman,
Having listened to the presentations this morning, I was wondering whether we as members of the global family, should be really saying “meā culpā, meā culpā, meā máxima culpā” – through my fault, through my fault, through my most grievous fault. It is a tragic story isn’t it? I was reminded of the biblical psalm, psalm 127 verses 3 – 5 which says:
Behold, children are a gift from our creator.
The fruit of the womb is a reward.
Like arrows in the hands of the warrior.
So are children of one’s youth.
How blessed is the man whose quiver is full of them.
They will not be ashamed when they speak with their enemies at the gate.
Mr. Chairman,
The irony is that the world does not place a high value on children, particularly in the context of armed conflict. It is a matter of record that 415 million children live in conflict affected areas. In high intensity conflict areas it is a staggering 149 million, which is double the number of children in the United States.
Mr. Chairman,
Having said that I wish to thank the Permanent Missions of Russia and Kazakhstan and the UN Special Representative of the Secretary-General on Children & Armed Conflict for organizing this discussion on a very important topic, a sad topic really. I also thank Mr. Voronkov, Under-Secretary-General for Counter-Terrorism and other briefers for their soul searching and insightful presentations.
I cannot but quote the late Mr. Nelson Mandela who said “there can be no keener revelation of a society’s soul than the way in which it treats its children”. This is now more relevant than ever, as we witness children disproportionately suffering from discrimination, exclusion and inequality. The plight of children is worsened by the prolonged effects of poverty, all forms of violence and conflict.
Mr. Chairman,
Sadly, as most of us present today would know, my country Sri Lanka experienced the phenomenon of child soldiers at the hands of a group of non-state actors. This group used intimidation and terror tactics to pressurize families of the Tamil community in Sri Lanka to give their sons and daughters for their military purposes. When families refused, the children were
abducted from schools or taken forcibly from their homes. Parents who resisted such recruitment faced violence, detention and even death. We are all too aware of what happens to children in the hands of such groups.
As such, following the neutralization of this group in 2009, the Government of Sri Lanka had a substantial task in relation to rehabilitation and reconciliation. One of the first priorities of the Government was to look after these children who had been forced to adorn the cyanide capsule around their necks – to rehabilitate them, reunite them with their families, restore normalcy in their lives and help them become productive and proud citizens.
All of these child soldiers – 594 of them were rehabilitated and reunited with their families. Special attention was given to those whose education had been disrupted due to conscription and who were desiring to complete their formal education. As a result, a number of former child soldiers participated in the national examinations. 11 children took up the university entrance examination and 03 went on to gain admission to university and university education. Many others underwent vocational training and are now in meaningful employment.
I’m just going to show you a little photograph, of a child soldier holding up the cyanide capsule. Here is another soldier, with one of her handlers, who is now actually living in the United Kingdom without any sanction whatsoever. Here is another picture of the child soldiers in the back of a tractor. Now these are things that we don’t want to see hereafter.
It is well recognized that involvement in violent conflict and loss of loved ones cause trauma and other psychological effects that affect a child’s growth and education. These children were provided with professional counseling. Those that were disabled, injured and required medical intervention were well looked after. National identity cards were provided to them, giving them a sense of belongingness.
As a matter of policy, no child solider was prosecuted with priority being accorded to their investigations and speedy disposal of their cases. This was done with the assistance of the United Nations agencies, the ICRC and civil society organizations. Sri Lanka had a success story to share with the world – unfortunately this is now a forgotten story.
It is deeply regrettable that certain sectors of the international community and even certain entities of the United Nations refuse to acknowledge such success stories. We continue to be hounded for defeating terrorism. They continue to be misled by the misinformation being spread by the remnant elements of this group of non-state actors that had brought such misery to their own community and children. They continue to remain hostage to the political benefits accrued with such double standards. If we are serious about sustainably dealing with the issues arising out of conflict, including that of children, we need to remove the wool over our eyes. We need to work on common ground and face the reality – if we are to make any real progress for humanity.
Mr. Chair,
Sri Lanka will continue to look after our own children and ensure that everyone will have a success story to tell and I wish that the other children suffering in the rest of the world would someday be emancipated from these miseries and would be free to live as members of a happy human family.
Thank you.
............................
ගෙළ වටා සයනයිඩ් කරළ පැළදී දරුවන් පුනරුත්ථාපනය කර ඵලදායී හා පෞඪ පුරවැසියන් බවට පත් කිරීම ශ්රී ලංකා රජයේ ප්රමුඛ කාර්යයක් බව එක්සත් ජාතීන් සඳහා ශ්රී ලංකා නිත්ය නියොජිත මොහාන් පීරිස් සඳහන් කරයි.
ගෙළ වටා සයනයිඩ් කරළ පැළදීමට බල කෙරුණු දරැවන් රැක බලාගෙන ඔවුන් පුනරුත්ථාපනය කර ඔවුන්ගේ පවුල් සමඟ ඔවුන් එක්කර ජීවිත යථා තත්ත්වයට පත් කර ඵලදායී හා පෞඪ පුරවැසියන් බවට පත් කිරීම ශ්රී ලංකා රජයේ ප්රමුඛ කාර්යය වූ බව එක්සත් ජාතීන් සඳහා ශ්රී ලංකාවේ නිත්ය නියෝජිත මොහාන් පීරිස් මහතා සඳහන් කළේ ය.
එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරක්ෂක මණ්ඩලයේ ළමුන් හා සන්නද්ධ ගැටුම් පිළිබඳ අරියා රීතියේ රැස්වීම ආමන්ත්රණය කරමින් පීරිස් මහතා මේ බව සඳහන් කර තිබේ. ඉකුත් දා පැවති මෙම රැස්වීමේ දී අදහස් දැක් වූ පීරිස් මහතා “ළමා සොල්දාදුවන් සියලු දෙනාම,(594 දෙනෙකු) පුනරුත්ථාපනය කර නැවත ඔවුන්ගේ පවුල් සමග එක්කර ඇති බවත් බලහත්කාරයෙන් බඳවා ගැනීම හේතුවෙන් අධ්යාපනය අඩාල වූ සහ යළි විධිමත් අධ්යාපනය සම්පූර්ණ කිරීමට අපේක්ෂා කරන පිරිස කෙරෙහි විශේෂ අවධානයක් යොමු කර හිටපු ළමා සොල්දාදුවෝ බොහෝ පිරිසක් ජාතික මට්ටමේ විභාගවලට සහභාගී කරවූ බවත් ඉන් ළමුන් 11 දෙනෙකු විශ්වවිද්යාල ප්රවේශ විභාගයට පෙනී සිටි අතර, ඉන් තිදෙනෙක් විශ්වවිද්යාල සහ විශ්වවිද්යාල අධ්යාපනය සඳහා ඇතුළත් කරගනු ලැබූ බව ද. තවත් බොහෝ දෙනෙකු වෘත්තීය පුහුණුව ලැබූ අතර දැන් අර්ථවත් රැකියාවන්හි නිරතව සිටින බව ද පීරිස් මහතා මෙහි දී පෙන්වා දුන්නේ ය. එහි දී මොහාන් පීරිස් මහතා මෙසේ ද පවසා සිටියේය.
“අද උදෑසන කළ ඉදිරිපත් කිරීම්වලට සවන් දෙමින් මම කල්පනා කළේ, ගෝලීය පවුලේ සාමාජිකයන් වශයෙන් අප සැබවින්ම “මගේ වරදින්, මගේ වරදින්, මගේ බරපතල වරදින්” යැයි පැවසිය යුතු ද යන්නයි. එය ඛේදජනක කථාවක් නොවේ ද? බයිබල් ගීතිකාව, 127 ගීතාවලිය, 3-5 යන පද මට සිහිපත් විය.
බලව, දරුවෝ ස්වාමීන් වහන්සේ දෙන උරුමයක්ය.
කුසේ ඵලය ද උන්වහන්සේගෙන් ලැබෙන විපාකයක්ය.
බලවන්තයෙකුගේ අතෙහි ඊගස් යම්සේද යෞවන මවුපියන්ගේ දරුවෝත් එසේමය.
එයින් පිරුණු ඊකොපුව ඇති මනුෂ්යයා වාසනාවන්තයෙක්ය.
ඔව්හු දොරටුවේ දී සතුරන් සමඟ කථා කරන විට ලජ්ජාවට පත් නොවන්නෝ ය.
හාස්යයට කරුණ වන්නේ, සන්නද්ධ ගැටුමේ සන්දර්භය තුළ දී ලෝකය ළමයින් සඳහා ඉහළ වටිනාකමක් ලබා නොදීමයි. ගැටුම්වලින් පීඩාවට පත් ප්රදේශවල ළමුන් මිලියන 415 ක් වෙසෙන බව වාර්තාගත කරුණකි. ඉහළ තීව්රතාවයකින් යුත් ගැටුම් ප්රදේශවල දී එය මිලියන 149 ක විස්මයජනක සංඛ්යාවක් වන අතර, එය එක්සත් ජනපදයේ වෙසෙන ළමුන්ගේ සංඛ්යාව මෙන් දෙගුණයකි.
එසේ පැවසීමෙන් අනතුරුව, ඉතා වැදගත් මාතෘකාවක්, ඇත්තෙන්ම කනගාටුදායක මාතෘකාවක් මත මෙම සාකච්ඡාව සංවිධානය කිරීම පිළිබඳව රුසියාවේ සහ කසකස්තානයේ නිත්ය දූත මණ්ඩලවලට සහ එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා හා සන්නද්ධ ගැටුම් පිළිබඳ මහලේකම්වරයාගේ විශේෂ නියෝජිතවරයාට මම ස්තූතිවන්ත වෙමි. ත්රස්තවාදයට එරෙහි උප මහලේකම් වොරොන්කොව් මහතාට සහ අනෙකුත් කථිකයන්ට ද ඔවුන්ගේ ඇතුළු හද පිරික්සන, තීක්ෂ්ණ බුද්ධියෙන් යුත් ඉදිරිපත් කිරීම් පිළිබඳව මම ස්තූතිවන්ත වෙමි.
“සමාජයක් තම දරුවන්ට සලකන ආකාරයට වඩා එහි ආත්මය පිළිබඳව ප්රබල හෙළිදරව්වක් කළ හැකි අන් කිසිවක් නොමැත” යයි අභාවප්රාප්ත නෙල්සන් මැන්ඩෙලා මැතිතුමා කළ ප්රකාශය උපුටා දැක්වීම හැර මට කළ හැකි කිසිවක් නොමැත. ළමයින්ට අසාමාන්ය ලෙස වෙනස් කොට සැලකීම, බැහැර කිරීම සහ අසමානතාවයෙන් පෙළෙන බව අප දකින විට මෙය අන් කවරදාටත් වඩා දැන් අදාළ වේ. දරිද්රතාවයේ දීර්ඝ කාලීන බලපෑම්, සියලු ආකාරයේ ප්රචණ්ඩත්වය සහ ගැටුම් හේතුවෙන් දරුවන්ගේ තත්ත්වය වඩාත් නරක අතට හැරෙයි.
කනගාටුදායක ලෙස, අද මෙහි සිටින අප බොහෝ දෙනෙක් දන්නා පරිදි, මගේ රට වන ශ්රී ලංකාව රාජ්ය නොවන ක්රියාකාරීන් පිරිසක් අතින් ළමා සොල්දාදුවන් පිළිබඳ සංසිද්ධිය අත්විඳින ලදී. මෙම කණ්ඩායම ශ්රී ලංකාවේ දෙමළ ප්රජාවේ පවුල්වලට තම පුතුන් හා දියණියන් ඔවුන්ගේ හමුදා අරමුණු සඳහා ලබා දීමට බලපෑම් කිරීම සඳහා බිය ගැන්වීම් සහ ත්රස්ත උපක්රම භාවිතා කළහ. එම පවුල් එය ප්රතික්ෂේප කළ විට, එම ළමයින් පාසල්වලින් පැහැරගෙන හෝ බලහත්කාරයෙන් ඔවුන්ගේ නිවෙස්වලින් රැගෙන යනු ලැබීය. එවැනි බඳවා ගැනීම්වලට විරුද්ධ වූ දෙමාපියෝ ප්රචණ්ඩත්වයට, රඳවා තබා ගැනීමට හා මරණයට පවා මුහුණ දුන්හ. එවැනි කණ්ඩායම් අතට පත්වූ ළමයින්ට කුමක් සිදුවේද යන්න අපි කවුරුත් හොඳින් දනිමු.
එබැවින්, 2009 දී මෙම කණ්ඩායම උදාසීන කිරීමෙන් පසුව පුනරුත්ථාපනය හා ප්රතිසන්ධානය සම්බන්ධයෙන් ශ්රී ලංකා රජයට සැලකිය යුතු කාර්යභාරයක් පැවරී තිබුණි.
මම ඔබට පෙන්වන්නට යන්නේ සයනයිඩ් කරල ඔසවා අල්ලාගෙන සිටින ළමා සොල්දාදුවෙකුගේ කුඩා ඡායාරූපයකි. මේ, ඇයගේ හසුරුවන්නෙකු සමඟ සිටින තවත් සොල්දාදුවෙක් වන අතර, ඇත්ත වශයෙන්ම ඇය දැන් කිසිදු බාධාවකින් තොරව එක්සත් රාජධානියේ වාසය කරයි. ට්රැක්ටරයක පිටුපස ළමා සොල්දාදුවන්ගේ තවත් ඡායාරූපයක් මෙහි ඇත. දැන් මේවා අපට මින් පසුව දැකීමට අවශ්ය නොවන දේවල් ය.
ප්රචණ්ඩ ගැටුමකට සම්බන්ධ වීම සහ ආදරණීයයන් අහිමි වීම මඟින්, දරුවෙකුගේ වර්ධනයට හා අධ්යාපනයට බලපාන කම්පනය සහ වෙනත් මානසික බලපෑම් ඇති කරන බව හොඳින්හ ඳුනාගෙන තිබේ. මෙම දරුවන්ට වෘත්තීය මට්ටමේ උපදේශනය ලබා දී ඇත. ආබාධිත, තුවාල ලැබූ සහ වෛද්යමය මැදිහත්වීමක් අවශ්ය වූ අය හොඳින් රැක බලා ගන්නා ලදී. තමන් සමාජයකට අයත් වීම පිළිබඳ හැඟීමක් ලබා දෙමින්, ඔවුන්ට ජාතික හැඳුනුම්පත් ලබා දී තිබේ.
ප්රතිපත්තිමය කාරණයක් ලෙස, කිසිදු ළමා සොල්දාදුවෙකුට ඔවුන්ගේ විමර්ශනවලට ප්රමුඛතාවය ලබා දී එම නඩු කටයුතු කඩිනමින් බැහැර කිරීම හැරෙන්නට, නඩු පැවරීමක් සිදු කර නොමැත. එක්සත් ජාතීන්ගේ නියෝජිතායතන, ජාත්යන්තර රතු කුරුස කමිටුව සහ සිවිල් සමාජ සංවිධානවල සහාය ඇතිව මෙය සිදු කරන ලදී. ශ්රී ලංකාවට ලෝකය සමඟ බෙදා හදා ගැනීම සඳහා සාර්ථකත්වය පිළිබඳ කථාවක් තිබුණි - අවාසනාවකට මෙය දැන් අමතක වී ගිය කථාවකි.
ජාත්යන්තර ප්රජාවේ ඇතැම් අංශ සහ එක්සත් ජාතීන්ගේ ඇතැම් ආයතන පවා එවැනි සාර්ථකත්වය පිළිබඳ කථා පිළිගැනීම ප්රතික්ෂේප කිරීම කණගාටුවට කරුණකි. ත්රස්තවාදය පරාජය කිරීම සම්බන්ධයෙන් අප පසුපස හඹා යාම දිගටම සිදුවේ. තමන්ගේම ප්රජාවට හා දරුවන්ට එවැනි දුක්ඛිත තත්ත්වයන් ගෙන ආ මෙම රාජ්ය නොවන ක්රියාකාරීන්ගේ කණ්ඩායමේ ඉතිරි වී ඇති කොටස් විසින් ප්රචාරය කරනු ලබන වැරදි තොරතුරු මඟින් ඔවුන් නොමඟ යවනු ලැබේ. එවැනි දෙයාකාරයක ප්රමිතීන් තුළින් ලැබෙන දේශපාලන ප්රතිලාභ සඳහා එම දරුවෝ දිගටම ප්රාණ ඇපකරුවන් ලෙස සිටිති. ළමයින් ඇතුළුව, ගැටුම් හේතුවෙන් පැන නගින ගැටළු සම්බන්ධයෙන් තිරසාර ලෙස කටයුතු කිරීම පිළිබඳව අප බැරෑරුම් ලෙස සලකන්නේ නම්, අපගේ ඇස්වලට ඉහළින් ඇති ලෝම ඉවත් කළ යුතුය. මනුෂ්යත්වය සඳහා සැබෑ ප්රගතියක් ලබා ගැනීමට නම්, අප පොදු පදනමක් මත කටයුතු කළ යුතු වන අතර, යථාර්ථයට මුහුණ දිය යුතුය.
සෑම කෙනෙකුටම කීමට සාර්ථකත්වය පිළිබඳ කතාවක් ඇති බවට සහතික වෙමින්, ශ්රී ලංකාව අපේම දරුවන් රැකබලා ගැනීම දිගටම කරගෙන යනු ඇති අතර, ලෝකයේ වෙනත් රටවල පීඩා විඳින අනෙක් දරුවන් ද කවදා හෝ මෙම දුක්ඛිත තත්වයෙන් මිදී, සතුටින් සිටින මිනිස් පවුලක සාමාජිකයන් ලෙස ජීවත් වීමට නිදහස ලබනු ඇතැයි මම ප්රාර්ථනා කරමි.”
ස්තූතියි!
.....................................
சிறுவர்கள் மற்றும் ஆயுத மோதல்கள் தொடர்பான ஐக்கிய நாடுகள் பாதுகாப்பு சபையின் அரியா ஃபோர்முலா கூட்டம்
மோதல் வலயங்களிலிருந்து சிறுவர்களை முகாம்களிலிருந்து வீடுகளுக்குத் திருப்பி அனுப்புதல். நடவடிக்கைக்கு அழைப்பு விடுத்தல்
ஐக்கிய நாடுகள் சபைக்கான இலங்கையின் நிரந்தரப் பிரதிநிதி
மாண்புமிகு மொஹான் பீரிஸ் அவர்களின் அறிக்கை
வெள்ளிக்கிழமை, 2021 ஜனவரி 29
தலைவர் அவர்களே,
இன்று காலை விளக்கக்காட்சிகளைக் கேட்டதன் பின்னர், உலகளாவிய குடும்பத்தின் உறுப்பினர்களாகிய நாம் உண்மையிலேயே “meā culpā, meā culpā, meā máxima culpā” - “எனது தவறின் மூலம், எனது தவறின் மூலம், எனது மிகவும் மோசமான தவறின் மூலம்” என்று சொல்ல வேண்டுமா என யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். இது ஒரு சோகமான கதை அல்லவா? பின்வரும் விவிலியத் திருப்பாடல் 127 - வசனங்கள் 3 - 5 எனது நினைவுக்கு வந்தது:
இதோ, சிறுவர்கள் எங்கள் படைப்பாளரின் பரிசு.
கருப்பையின் பழம் ஒரு வெகுமதி.
போர்வீரனின் கைகளில் அம்புகள் போல.
ஒருவரின் இளமையின் போதான குழந்தைகளும் அப்படித்தான்.
அவர்களை நிறைவாகக் கைக்கொண்டுள்ள மனிதன் எவ்வளவு பாக்கியவான்.
வாசலில் தங்கள் எதிரிகளுடன் பேசும்போது அவர்கள் வெட்கப்பட மாட்டார்கள்.
தலைவர் அவர்களே,
முரண்பாடு என்னவென்றால், குறிப்பாக ஆயுத மோதலின் பின்னணியில், உலகம் சிறுவர்கள் மீது குறிப்பாக அதிகமான மதிப்பைக் கொண்டிருக்கவில்லை. மோதல் பாதிப்புக்குள்ளான பகுதிகளில் 415 மில்லியன் சிறுவர்கள் வாழ்கின்றனர் என்பது பதிவுசெய்யப்பட்ட விடயம். அதிகமான தீவிரம் கொண்ட மோதல் பகுதிகளில் இந்த எண்ணிக்கை 149 மில்லியனாக உள்ளதுடன், இது அமெரிக்காவில் உள்ள சிறுவர்ளின் எண்ணிக்கையை விட இரு மடங்காகும்.
தலைவர் அவர்களே,
உண்மையில் ஒரு சோகமான தலைப்பான மிகவும் முக்கியமான இந்தத் தலைப்பில், இந்த விவாதத்தை ஏற்பாடு செய்ததமைக்காக ரஷ்யா மற்றும் கஸகஸ்தானின் நிரந்தரத் தூதரகங்கள் மற்றும் சிறுவர்கள் மற்றும் ஆயுத மோதல்கள் தொடர்பான பொதுச்செயலாளரின் ஐ.நா. சிறப்புப் பிரதிநிதி ஆகியோருக்கு நன்றிகளைத் தெரிவிக்க விரும்புகின்றேன். தமது ஆத்மார்த்தமான தேடல் மற்றும் நுண்ணறிவான விளக்கக்காட்சிகளுக்காக பயங்கரவாத எதிர்ப்புத் செயலாளர் நாயகம் திரு. வொரோன்கோவ் மற்றும் ஏனைய சுருக்க விளக்கவாளர்களுக்கும் எனது நன்றிகள் உரித்தாகட்டும்.
மறைந்த திரு. நெல்சன் மண்டேலா அவர்களின் கூற்றான 'ஒரு சமூகத்தின் ஆத்மா சார்ந்த விளக்கமானது அது தனது சிறுவர்களை நடாத்தும் விதத்தை விட சிறந்ததாக இருக்க முடியாது' என்ற கூற்றை நான் மேற்கோள் காட்ட விரும்புகின்றேன். இது முன்பை விட இப்போது மிகவும் பொருத்தமானது, ஏனெனில் பாகுபாடு, விலக்கு மற்றும் சமத்துவமின்மையால் சிறுவர்கள் விகிதாசாரமாக பாதிக்கப்படுவதை நாங்கள் காண்கின்றோம். வறுமையின் நீடித்த விளைவுகள், அனைத்து வகையான வன்முறை மற்றும் மோதல்களால் சிறுவர்களின் நிலை மோசமடைகின்றது.
தலைவர் அவர்களே,
துரதிர்ஷ்டவசமாக, இன்று எம்மில் பெரும்பாலோர் அறிந்திருப்பதைப் போல, அரசு சாராத செயற்பாட்டாளர்களின் கைகளிலான சிறுவர் படையினர் சார் நிலையை எனது நாடான இலங்கை அனுபவித்தது. இந்தக் குழு தமது மகன்களையும் மகள்களையும் அவர்களின் இராணுவ நோக்கங்களுக்காக வழங்குவதற்காக அழுத்தம் கொடுப்பதற்காக இலங்கையில் உள்ள தமிழ் சமூகத்தின் குடும்பங்களுக்கு மிரட்டல் மற்றும் பயங்கரவாதத் தந்திரங்களைப் பயன்படுத்தியது. குடும்பங்கள் மறுத்தபோது, சிறுவர்கள் பாடசாலைகளிலிருந்து கடத்தப்பட்டனர் அல்லது பலவந்தமாக வீடுகளில் இருந்து அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர். இத்தகைய ஆட்சேர்ப்பை எதிர்த்த பெற்றோர் வன்முறை, தடுப்புக்காவல் மற்றும் மரணத்தைக் கூட எதிர்கொண்டனர். இதுபோன்ற குழுக்களின் கைகளில் சிறுவர்களுக்கு என்ன நடக்கும் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்ததே.
எனவே, 2009இல் இந்தக் குழு நடுநிலைப்படுத்தப்பட்டதைத் தொடர்ந்து, புனர்வாழ்வு மற்றும் நல்லிணக்கம் தொடர்பாக இலங்கை அரசாங்கத்துக்கு கணிசமான பணிகள் காணப்பட்டன. கழுத்தை சயனைட் குப்பிகளை அலங்கரிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்த இந்த சிறுவர்களை கவனித்து, அவர்களுக்கு மறுவாழ்வு அளித்து, அவர்களது குடும்பத்தினருடன் மீண்டும் ஒன்றிணைத்து, அவர்களின் வாழ்க்கையில் இயல்புநிலையை மீட்டெடுத்து, உற்பத்தி மிகுந்த மற்றும் பெருமைமிக்க பிரஜைகள் ஆவதற்கு உதவுவதே அரசாங்கத்தின் முதல் முன்னுரிமைகளில் ஒன்றாக இருந்தது.
இந்த சிறுவர் வீரர்கள் அனைவரும் - அவர்களில் 594 பேர் மறுவாழ்வு பெற்று, அவர்களது குடும்பத்தினருடன் மீண்டும் இணைந்தனர். கட்டாயப்படுத்தலின் காரணமாக கல்வி கற்பது பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கும், முறையான கல்வியை நிறைவு செய்ய விரும்புவோருக்கும் விஷேட கவனம் செலுத்தப்பட்டது. இதன் விளைவாக, பல முன்னாள் சிறுவர் போராளிகள் தேசியப் பரீட்சைகளில் பங்கேற்றனர். 11 சிறுவர்கள் பல்கலைக்கழக நுழைவுத் தேர்விற்கு தோற்றியதுடன், அவர்களில் 03 பேர் பல்கலைக்கழகக் கல்வியில் இணைந்து கொண்டனர். இன்னும் பலர் தொழிற்பயிற்சிகளுக்கு உட்பட்டு தற்போது அர்த்தமுள்ள வேலைவாய்ப்புக்களில் உள்ளனர்.
சயனைட் குப்பிகளைப் பிடித்துக் கொண்ட ஒரு சிறுவர் போராளியின் ஒரு சிறிய புகைப்படத்தை நான் உங்களுக்குக் காண்பிக்கப் போகின்றேன். இங்கே இருக்கும் மற்றொரு போராளி அவளை கையாளுபவர்களில் ஒருவருடன் இருப்பதுடன், அந்த நபர் தற்போது எந்த வித தண்டனையும் இன்றி உண்மையில் ஐக்கிய இராச்சியத்தில் வசித்து வருகின்றார். இது ஒரு டிரக்டர் வண்டியின் பின்புறத்தில் உள்ள சிறுவர் படையினரின் மற்றொரு புகைப்படம் ஆகும். தற்போது இவை இனிமேல் நாம் பார்க்க விரும்பாத விடயங்கள் ஆகும்.
வன்முறை மோதலில் ஈடுபடுதல் மற்றும் அன்புக்குரியவர்களை இழத்தல் ஆகியன சிறுவர்களின் வளர்ச்சி மற்றும் கல்வியை பாதித்து, அதிர்ச்சி மற்றும் ஏனைய உளவியல் விளைவுகளை ஏற்படுத்துகின்றன என்பது நன்கு அறியப்பட்ட ஒன்றாகும். இந்த சிறுவர்களுக்கு தொழில்முறை ஆலோசனைகள் வழங்கப்பட்டன. ஊனமுற்றோர், காயமடைந்தோர் மற்றும் மருத்துவத் தலையீடுகள் தேவைப்பட்டோர் நன்கு கவனிக்கப்பட்டனர். அவர்களுக்கு சொந்தமான உணர்வைத் தரும் வகையில் தேசிய அடையாள அட்டைகள் வழங்கப்பட்டன.
கொள்கையின் அடிப்படையில், எந்தவொரு சிறுவர் போராளியும் தனது விசாரணைகள் மற்றும் வழக்குகளை விரைவாகத் தீர்ப்பதற்காக முன்னுரிமை அளிக்கப்படுவதில்லை. இது ஐக்கிய நாடுகள் முகவரமைப்புக்கள், சர்வதேச செஞ்சிலுவைச் சங்கம் மற்றும் சிவில் சமூக அமைப்புக்களின் உதவியுடன் மேற்கொள்ளப்பட்டது. உலகத்துடன் பகிர்ந்து கொள்ள இலங்கைக்கு ஒரு வெற்றிக் கதை இருந்தது - துரதிர்ஷ்டவசமாக இது இப்போது மறக்கப்பட்ட கதையாகவுள்ளது.
சர்வதேச சமூகத்தின் சில துறைகளும், ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் சில நிறுவனங்களும் கூட இதுபோன்ற வெற்றிக் கதைகளை ஒப்புக்கொள்ள மறுப்பது ஆழ்ந்த வருத்தத்தை அளிக்கின்றது. பயங்கரவாதத்தை தோற்கடித்தமைக்காக நாங்கள் தொடர்ந்தும் வேட்டையாடப்படுகின்றோம். இத்தகைய துயரங்களை தமது சொந்த சமூகத்துக்கும் சிறுவர்களுக்கும் கொண்டு வந்த இந்த அரசு சாராத செயற்பாட்டாளர்களின் மீதமுள்ள கூறுகளால் தவறான தகவல்கள் பரப்பப்படுவதால் அவர்கள் தொடர்ந்தும் தவறாக வழிநடத்தப்படுகின்றார்கள். இத்தகைய இரட்டைத் தரங்களுடன் பெறப்பட்ட அரசியல் நன்மைகளுக்கு அவர்கள் தொடர்ந்தும் பிணைக் கைதிகளாகவே இருக்கின்றார்கள். சிறுவர்கள் உட்பட மோதலிலிருந்து எழும் பிரச்சினைகளை நீடித்த முறையில் கையாள்வதில் நாம் தீவிரமாக இருந்தால், எம் கண்களுக்கு மேல் இருக்கும் கம்பளியை நாம் அகற்றுதல் வேண்டும். மனிதகுலத்திற்கான உண்மையான முன்னேற்றத்தை நாம் மேற்கொள்ள வேண்டுமானால், நாம் பொதுவான அடிப்படையில் செயற்பட வேண்டும் மற்றும் யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டும்.
தலைவர் அவர்களே,
இலங்கை தொடர்ந்தும் எமது சொந்த சிறுவர்களைக் கவனித்து, அனைவரும் சொல்லிக் கொள்வதற்கானதொரு வெற்றிக் கதை இருப்பதை உறுதி செய்வதோடு, உலகின் ஏனைய பகுதிகளில் பாதிக்கப்பட்டுள்ள ஏனைய சிறுவர்களும் ஒருநாள் இந்தத் துயரங்களிலிருந்து விடுபட்டு ஒரு மகிழ்ச்சியான மனிதக் குடும்பத்தின் உறுப்பினர்களாக வாழ்வதற்கு சுதந்திரமாக இருக்க வேண்டும் என நான் வாழ்த்துகின்றேன்.
நன்றி.
